O ανιψιός του Σεργιανόπουλου αποκαλύπτει τα πάντα για το φόνο

«Από τη μία το πένθος για τον θείο Νίκο, από την άλλη όλα όσα ακούγονταν, η επιμονή κάποιων να μάθουν πράγματα για τον Νίκο, η αδυναμία μας να μπορούμε να μπούμε σε μία τέτοια διαδικασία να απαντούμε δημιούργησαν τόσο σε εμένα όσο και στην οικογένειά μου τεράστια προβλήματα. Ήταν τόσο φρικτό και αναπάντεχο αυτό που συνέβη, δεν ήταν μόνο το ότι εκείνος είχε φύγει αλλά το πώς είχε φύγει από τη ζωή. Θυμάμαι πόσο δύσκολη και άσχημη ήταν εκείνη η περίοδος για όλους μας. Κάποιος έπρεπε να βγει και να αναλάβει την ενημέρωση όλων όσων ζητούσαν να μάθουν για τον θείο μου. Ο πατέρας μου παίρνει την ευθύνη και αναλαμβάνει να βγει μπροστά για να μπορέσει κάποιος να διαχειριστεί την κατάσταση.  Η μητέρα μου εκείνη την περίοδο ήταν πολύ άρρωστη και η απώλεια του αδελφού της ήταν το τελειωτικό χτύπημα για εκείνη, όπως θυμάστε σχεδόν ένα χρόνο μετά έφυγε και εκείνη από τη ζωή. Λίγο μετά ο πατέρας μου δεν άντεξε όλο αυτό που συνέβαινε, είχε αρρωστήσει στο ενδιάμεσο και εκείνος και έφυγε και αυτός από τη ζωή. Για να τους ακολουθήσει λίγο μετά και η γιαγιά Νικολέτα», ανέφερε στο protothema.gr.

Σήμερα νιώθω ότι απλά έχω καταφέρει να πάω ένα βήμα παρακάτω και να είμαι σε θέση να δώσω την ευκαιρία στον εαυτό μου να ζήσω τη δική μου ζωή.

«Όπως καταλαβαίνεις, ήταν σαν να είχε πέσει μία μορφή κατάρας σε αυτό το σπίτι της Δράμας με τον ένα χαμό να διαδέχεται τον άλλο. Με τσάκισε όλο αυτό. Με τσάκισε όμως. Ξαφνικά βρέθηκα αντιμέτωπος με μία πραγματικότητα που δε μπορούσα να τη διαχειριστώ. Ο Νίκος μου είχε αφήσει μία περιουσία ένα σκάφος το αγαπημένο του σκάφος και το διαμέρισμα μεταξύ άλλων. Καταλαβαίνεις ότι εγώ είχα να τελειώσω τις σπουδές μου, έπρεπε να βρω δύναμη να συγκεντρωθώ στο επόμενό μου βήμα, έπρεπε να πάρω απόφαση να κάνω την καρδιά μου «πέτρα» και να συνεχίζω. Ήταν άλλωστε και το όνειρο του θείου μου και κυρίως των γονιών μου, να σπουδάσω και να γίνω γιατρός. Το έκανα», πρόσθεσε.

Πώς αισθάνεται πια; «Σήμερα νιώθω ότι απλά έχω καταφέρει να πάω ένα βήμα παρακάτω και να είμαι σε θέση να δώσω την ευκαιρία στον εαυτό μου να ζήσω τη δική μου ζωή. Το σκάφος του Νίκου θυμάσαι ότι το είχα πουλήσει ήταν δυσβάσταχτο οικονομικά για εμένα να το κρατήσω και να το συντηρώ και έτσι το έδωσα όσο όσο. Με το σπίτι δε μπορώ να κάνω το ίδιο. Για την ακρίβεια δε νομίζω ότι θα μπορέσω να κάνω τίποτα. Να το νοικιάσω; Ποιος νομίζεις ότι θα πάει να μείνει εκεί; Να το πουλήσω; Ούτε για αστείο όμως δε το σκέφτομαι αυτό, είναι η ίδια η ζωή του μέσα εκεί, δε μπορώ να το κάνω αυτό για λόγους συνείδησης και ηθικής».

«Ήταν δύσκολο. Χάθηκε ο Νίκος, ο μπαμπάς, η μαμά, η γιαγιά… Ο πόνος διαδεχόταν πόνο ήταν απίστευτο αυτό που συνέβαινε δε προλάβαινες να συνέλθεις και ερχόταν νέο χτύπημα. Η ζωή μου σήμερα επέλεξα να είναι ήσυχη, διακριτική μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και μέσα από τις δικές μου επιλογές να πάω παρακάτω. Κατάφερα να σπουδάσω έγινα χειρουργός ουρολόγος και σήμερα εργάζομαι σε ένα μεγάλο νοσοκομείο κατά μία έννοια νιώθω ότι όλοι τους από εκεί που βρίσκονται θα είναι περήφανοι για μένα, φυσικά και δε θα τους ξεχάσω ποτέ. Τους ανθρώπους που αγαπάς δε μπορείς να τους ξεχάσεις ποτέ γιατί τους κρατάς μέσα σου για πάντα», κατέληξε ο 35χρονος γιατρός.