Ο Σταμάτης Κραουνάκης συμπαραστέκεται στο φίλο του Γιώργο Κιμούλη

Και αυτό έκανε ο γνωστός μουσουργός Σταμάτης Κραουνάκης , ο οποίος συνδέεται με μια φιλία ετών με το Γιώργο Κιμούλη. 

Με μια ανάρτηση στον λογαριασμό του στο Facebook, ο Σταμάτης Κραουνάκη στηρίζει δημόσια τον φίλο του και αναφέρει πως «δε θυμάμαι ποτέ μα ποτέ περιστατικά βίας και κακεντρέχειας».

Αναλυτικά η ανάρτηση του:

Κι όμως ένιωσα ότι ξεπερνούν αυτή τη βροχή,

Τα νιάτα αυτα που έρχονται.

Ένα κάτι γι αυτά που τρέχουν γύρω.

Η δουλειά μας έχει αγιοσύνη και κίνδυνους,

ειδικά στην επανάληψη.

Η γέννα είναι διαδικασία ιερή, παλεύεις με νοήματα,

με λέξεις, με νότες,με ουσιαστικά με επιρρήματα

με πράξεις με κινήσεις με ατμόσφαιρες.

Με παυσεις.

Όταν μια παράσταση ,ένα πρόγραμμα ανέβει,

η επανάληψη φθείρει πολλές φορές.

Ο κίνδυνος της έτοιμαΤζίλας είναι συνεχώς προ των πυλών. Μας απειλεί όλους.

Κυρίως τους επί σκηνής.

Θέλει συνεχή εγρήγορση, να μη σε πάρει από κάτω

η ρουτίνα.

Η μόνιμη γκρίνια μου, με τους κολλητούς μου στη σκηνή, που δόξα τω Θεώ, Φτάσαμε ,τα τελευταία χρόνια να συνεννοούμαστε με την άκρη του ματιού.

Ευτυχισμένη στιγμή.

Στη δουλειά μας Καίγονται νευρικά συστήματα υποστάσεις, ψυχισμοί.

οι καλλιτέχνες είμαστε Ανίσχυροι.

Χωρίς το κοινό έρημοι. Χωρίς τα φώτα, χωρίς τον ήχο, χωρίς τον άλλον άνθρωπο κοντά μας.

Ένα τίποτα.

Το ταλέντο είναι δώρο, δεν είναι εξουσία.

Αυτά για να μη σας πρήζω πρωι πρωι

Μέσα στην κτηνώδη βία της καθημερινής μας ανασφάλειας Καλό είναι όλοι προτού

Ταΐσουμε την αδηφάγα τηλεοπτική βία να κοιτάξουμε με τα ελαττώματα και τα μεγάλα του προτερήματα Όποιον δήποτε καλλιτέχνη, μας αρέσει δε μας αρέσει.

Στα 50 περίπου χρόνια που είμαι Φίλος με τον Γιώργο Κιμούλη, παιδιόθεν, και δυο αντίθετοι χαρακτηρες, σαφως….

δε θυμάμαι ποτέ μα ποτέ περιστατικά βίας και κακεντρέχειας.

Δύσκολες ώρες ναι, αναζήτησεις επίπονες ναι.

Σημεία διαφωνίας πολλά. Σημεια εκκίνησης χαράς πολλά. Γενναιοδωρία και συνύπαρξη. Περιπέτεια και αγωνία πολλές φορές. Τσαντίλες και καμώματα αλλά και χιούμορ .

Σίγουρα ο καθένας μπορεί να έχει άλλη γνώμη, άλλες εμπειρίες, αλλά σκοτάδια, αλλά φώτα, άλλες παραμέτρους, αλλά παράπονα, αλλά την ώρα που σηκώνεται ένας αέρας να τον σκίσει όπως πιο παλιά με τα χρέη του,

με πιάνει αφόρητη στεναχώρια.

….Λυπάμαι πολύ την ώρα που βασανίζεται το σπίτι μας ,

η καθημερινότητά μας ,να βγαίνουν μαχαίρια.

Κατανοώ τα πάντα.

Το ταλέντο είναι δώρο, δεν είναι εξουσία.

Οι καλλιτεχνες ολοι ανεξαιρετως Παλιάτσοι, μουζικάντες, Ζωγράφοι, μικροί μεγάλοι, ασήμαντοι και τεράστιοι.ειμαστε ολοι Οντα φωτεινα ,μετεωρα σ ενα σκοτεινο σύμπαν.

Τα λέω αυτά γιατί στις δύσκολες ώρες πάνω στη δουλειά μας την ώρα που φεύγουνε μαχαίρια και γιατρευονται πληγές κάποιος ,όποιος ναναι ,Ακόμα και το παιδί που φέρνει τους καφέδες.Μπορεί να κρατήσει το ζύγι. Αυτό έχει σημασία. Κάποιος να κρατήσει Το ζύγι.

Έχω δει τον Κουν να ουρλιάζει, Τον Βουτσινά να πετάει το παπούτσι του και να σκίζει το πουκάμισο του ,πρωταγωνιστες να παθαινουν υστερία την ωρα που επαναλαμβανεται για εικοστη φορα μια σκηνη η το σημειο μιας Παρτιτουρας,

η μια χορογραφια η μια συνδεση,Κολορατούρες να υστερίαζονται,Τεράστιες προσωπικότητες, συμπαθέστατους και τραγικά αντιπαθέστατους ανθρώπους,Διαμάντια και αποβράσματα αλλά,και επισης σε 10 λεπτά μετα τον χαμό,όλα να έχουν κουρδίσει στην αρμονία.

τελικά πάντα νικάει η συνωμοσία της Κοινής ανάσας.

Είναι συλλογική δουλειά ή τεχνη.

Και οι στιγμές που ζούμε οι χειρότερες για να σκάβουμε στο χειρότερο. Του καθενός μας. Γιατί το χειρότερο θα γεννήσει ακόμα χειρότερο και στο τέλος η κακία θα ζητα δανεικά για να ξοφλησει.

Δεν εχω να πω κατι αλλο.

Η μελαγχολια της βιας

Βαζω φωτογραφια τον τεραστιο Ελληνα Δημητρη Μητροπουλο που εφυγε παμφτωχος να σπουδασει εις τα ξενα με παροτρυνση Του Δημητρη Ροντηρη.

Και που αφου διεπρεψε στην Μετροπολιταν τον ξεκαναν κι εκει στη Μεγαλη Αμερικα,πανω στα ντουζενια του,οι αντιπαλοι.Καλημερα σε ολους και ολες.